هیدروژل ها به عنوان حامل در سامانه های دارو رسانی کنترل شده

در سالهای اخیر پیشرفت های قابل توجهی در استفاده از پلیمرهای زیست پزشکی قابل تورم در آب به عنوان حامل های هدفمند برای رهایش دارو، پروتئین و عوامل رشد انجام گرفته است. در این میان ماهیت، اندازه حفره ها، پایداری و پاسخگویی آنها به محرکهای خارجی از مهم ترین رفتارهای این شبکه ها به شمار میروند. پرداختن و از بین بردن محدودیتهای بالینی و دارویی هیدروژلها ، باعث اختصاصی و مطلوب تر شدن عملکرد آنها می شود. در این مقاله، به بررسی این چالش ها و راههای مقابله با آنها براساس روشهای طولانی تر کردن روند رهایش دارو از هیدروژل ها و همچنین توسعه عملکرد آنها بر حسب ماهیت دارو می پردازیم.